| บท ที่๑พายุ ไซโคลน |
| โด โรธี อาศัย อยู่ ท่ามกลาง ทุ่งใหญ่ ใน แคนซัส กับ ลุง เฮ นรี ชาวไร่ และ ป้า เอ็ม ภรรยา ชาวไร่ |
| |
| บ้าน ของ พวก เขา หลัง เล็ก เพราะ ไม้ สร้าง บ้าน ต้อง ขน มา ด้วย เกวียน เป็น |
| |
| ระยะ ทาง หลาย ไมล์ |
| |
| บ้าน มี สี่ ฝา มี พื้น กับ หลังคา รวม ทำ เป็น ห้อง เดียว |
| |
| ใน ห้อง มี ทั้ง เตา หุง ต้ม ที่ สนิม ดู ขึ้น เลอะ |
| |
| มี ตู้ ใส่ ถ้วย |
| |
| ชาม |
| |
| โต๊ะ |
| |
| เก้าอี้ สาม หรือ สี่ ตัว |
| |
| แล้ว ก็ มี เตียง นอน |
| |
| ลุง เฮ นรี กับ ป้า เอ็ม มี เตียง นอน ใหญ่ อยู่ ที่ มุม หนึ่ง |
| |
| ส่วน โด โร ธีมี เตียง เล็ก อีก ที่ มุม หนึ่ง |
| |
| ไม่มี ห้อง ใต้ เพดาน เลย ห้อง ใต้ถุน ก็ ไม่มี |
| |
| เว้น แต่ มี โพ รง เล็กๆ |
| |
| ที่ ขุด ไป ใต้ |
| |
| พื้น เรียก ว่า |
| |
| "โพรง ไซโคลน" |
| |
| เป็น ที่ ครอบครัว นี้ จะ มุด เข้าไป เมื่อ เกิด ลม มหา ภัย |
| |
| ซึ่ง กระโชก แรง จน บดขยี้ สิ่ง ก่อ สร้าง ใดๆ |
| |
| ที่ ขวาง ทาง มัน ได้ ตรง กลาง พื้น มี ฝา เปิด เข้าไป |
| |
| จาก นั้น มี บันได ลง ไป ถึง โพรง มืด เล็กๆ |
| |
| |
| เมื่อ โด โรธี ยืน ที่ ปาก ประตู และ มอง ไป รอบๆ |
| |
| เธอ ไม่ เห็น อะไร นอกจาก ท้อง ทุ่ง กว้าง สี เทา หม่น ทั่ว ทุก ด้าน |
| |
| ไม่มี แม้ ต้นไม้ สัก ต้น หรือ บ้าน สัก หลัง ที่ โผล่ พ้น ภูมิประเทศ อัน ราบ เรียบ |
| |
| แผ่ ไป ไกล จน จด ขอบ ฟ้า ทั่ว ทุก ทิศ |
| |
| ดวงตะวัน เผา ผืน ดิน ที่ ไถ แล้ว จน กลาย เป็น แผ่น มหึมา สี ดำ |
| |
| มี รอย แตก ระแหง อยู่ ตลอด |
| |
| แม้แต่ หญ้า ก็ ไม่ เขียว |
| |
| เพราะ ดวงตะวัน เผา ยอด ใบ ยาว เสีย จน เป็น สี เทา หม่น มอง เห็น อยู่ ทั่วไป |
| |
| ครั้ง หนึ่ง เคย ทาสี บ้าน เอา ไว้ |
| |
| แต่ ก็ ถูก ดวงตะวัน เผา เสีย จน สี พอง |
| |
| แล้ว ฝน ก็ ชะ มัน หลุด ไป จน หมด |
| |
| และ ตอน นี้ บ้าน จึง ดู หม่นหมอง เป็น สี เทา เหมือน สิ่ง อื่นๆ |
| |
| ด้วย |
| |
| |
| ตอน ที่ ป้า เอ็ม ย้าย มา อยู่ ที่ นี่ |
| |
| เธอ ยัง สาว |
| |
| เป็น ภรรยา ที่ งดงาม |
| |
| แล้ว แดด และ ลม ก็ได้ เปลี่ยน เธอ ไป |
| |
| เอา ประกาย ไป จาก ดวงตา เธอ ปล่อย ไว้ แต่ ความ สุขุม อย่าง หม่นหมอง |
| |
| เอา สี แดง จาก แก้ม และ ริม ฝีปาก เธอ ไป |
| |
| กลาย เป็น สี หม่นๆ |
| |
| เหมือน กัน |
| |
| เธอ ผอม และ หลัง โค้ง |
| |
| และ เดี๋ยว นี้ ไม่ เคย ยิ้ม เลย |
| |
| เมื่อ โด โรธี ซึ่ง เป็น เด็ก กำพร้า มา อยู่ กับ เธอ ตอน แรก |
| |
| ป้า เอ็ม ตื่น เต้น กับ เสียง หัวเราะ ของ เด็ก น้อย มาก |
| |
| เธอ จะ ส่ง เสียง ร้อง แล้ว เอา มือ ทาบ อก ทุก ครั้ง ที่ เสียง อัน ร่าเริง ของ โด โรธี เข้าหู เธอ |
| |
| และ เธอ เฝ้า มอง เด็ก หญิง น้อยๆ |
| |
| ด้วย ความ ประหลาด ใจ |
| |
| ด้วย ยัง หา อะไร มา เป็น เรื่อง หัวเราะ ได้ |
| |
| |
| ลุง เฮ นรี ไม่ เคย หัวเราะ |
| |
| ลุง ทำงาน หนัก จาก เช้า ยัน ค่ำ |
| |
| และ ไม่ เคย รู้จัก ว่า ความ ร่าเริง คือ อะไร |
| |
| ลุง ดู หม่นหมอง ไป หมด ตั้งแต่ เครา ยาว จน จด รองเท้า บูต อัน หยาบ |
| |
| แล้ว ลุง ก็ ดู เคร่งขรึม น่า เกรง ขาม ไม่ ค่อย จะ พูด |
| |
| |
| มี โต โต้ ที่ ทำให้ โด โรธี หัวเราะ ได้ |
| |
| และ ช่วย เธอ ให้ พ้น จาก การก ลาย เป็น สี เทา หม่น เหมือน กับ สิ่ง รอบ ตัว อื่นๆ |
| |
| โต โต้ สี ไม่ เทา หม่น |
| |
| แต่ มัน เป็น หมา สี ดำ ตัว น้อยๆ |
| |
| ขน ยาว ปุย ราวกับ ไหม |
| |
| มี ตา ดำ เล็ก เป็น ประกาย รื่นเริง อยู่ สอง ข้าง จมูก เล็ก อัน น่า ขัน ของ มัน |
| |
| โต โต้ เล่น ทั้ง วัน |
| |
| และ โด โรธี ก็ เล่น กับ มัน |
| |
| และ รัก มัน เหลือ เกิน |
| |
| |
| อย่างไร ก็ตาม |
| |
| วัน นี้ ทั้ง คู่ ไม่ ได้ เล่น |
| |
| ลุง เฮ นรี นั่ง อยู่ ที่ บันได ประตู และ เฝ้า กังวล จ้อง ดู ท้องฟ้า สี เทา หม่น ผิด ปกติ |
| |
| โด โรธี ยืน ที่ ประตู |
| |
| กอด โต โต้ ไว้ ใน อ้อม แขน |
| |
| และ ก็ มอง ดู ท้องฟ้า อยู่ เหมือน กัน |
| |
| ป้า เอ็ มกำ ลัง ล้าง ชาม อยู่ |
| |
| |
| |
| จาก ด้าน เหนือ ไกล ออก ไป |
| |
| มี เสียง ลม คราง แผ่ว เบา ได้ยิน มา |
| |
| ลุง เฮ นรี และ โด โรธี เห็น ต้น หญ้า สูง เอน เป็น คลื่น ก่อน ที่ พายุ จะ มา ถึง |
| |
| แล้ว ก็ มี เสียง หวีด หวิว ชัดเจน มา จาก บรรยากาศ ทาง ใต้ |
| |
| และ เมื่อ เหลือบ ตา ไป ทาง ด้าน นั้น ก็ เห็น คลื่น หญ้า มา ทาง ด้าน นั้น ด้วย |
| |
| |
| |
| ลุง เฮ นรี ผุด ลุก ขึ้น ทันใด |
| |
| |
| |
| "ลม ไซโคลน มา |
| |
| เอ็ม" |
| |
| ลุง ร้อง บอก ภรรยา |
| |
| "ข้า จะ ไป ดู สัตว์ เลี้ยง หน่อย" |
| |
| แล้ว ลุง ก็ วิ่ง ไป ยัง เพิง ที่ วัว และ ม้า อาศัย อยู่ |
| |
| |
| |
| ป้า เอ็ม หยุด ทำงาน และ มา ที่ ประตู |
| |
| เพียง ชายตา มอง |
| |
| ป้า ก็ บอก ได้ ว่า อันตราย มา ถึง แล้ว |
| |
| |
| |
| "เร็ว โด โรธี!" |
| |
| ป้า ตะโกน |
| |
| |
| |
| "วิ่ง ไป ห้อง ใต้ถุน" |
| |
| |
| |
| โต โต้ ผลุน กระโดด ลง จาก อ้อม แขน โด โรธี |
| |
| แล้ว เข้าไป ซ่อน อยู่ ใต้ เตียง |
| |
| เด็ก หญิง น้อย เข้าไป ดึง มัน ออก มา |
| |
| ป้า เอ็ มก ระ ชาก ฝา ที่ พื้น ออก อย่าง อก สั่น ขวัญ หาย |
| |
| ปีน บันได ไม้ ลง ไป ใน โพรง เล็ก อัน มืด ทึบ |
| |
| โด โรธี จับ โต โต้ ได้ ใน ที่สุด |
| |
| และ วิ่ง ตาม ป้า เธอ ไป |
| |
| เมื่อ เธอ มา ได้ ครึ่ง ห้อง ก็ มี เสียง หวีด หวือ |
| |
| ส่วน บ้าน ก็ สั่น อย่าง แรง จน เธอ หก คะมำ นั่ง จ้ำเบ้า อยู่ กับ พื้น |
| |
| |
| |
| แล้ว สิ่ง ประหลาด ก็ เกิด ขึ้น |
| |
| |
| |
| บ้าน หมุน ไป หมุน มาส อง สาม รอบ |
| |
| แล้ว ก็ ลอย ขึ้น สู่ อากาศ อย่าง ช้าๆ |
| |
| โด โร ธีรู้ สึก ราวกับ ว่า เธอ ได้ ขึ้น ไป กับ ลูก บอลลูน |
| |
| |
| |
| พายุ เหนือ กับ พายุ ใต้ มา พบ กัน ตรง ที่ บ้าน พอดี |
| |
| และ ทำให้ ตรง นั้น เป็น จุดศูนย์กลาง ของ พายุ ไซโคลน |
| |
| ตาม ปกติ ตรง กลาง พายุ ไซโคลน อากาศ จะ นิ่ง |
| |
| แต่ ความ กดดัน อย่าง หนัก ของ ลม ทุก ด้าน รอบ บ้าน |
| |
| ทำให้ บ้าน ลอย สูง ขึ้นๆ |
| |
| จน กระทั่ง ขึ้น ไป อยู่ สุด ยอด ของ พายุ ไซโคลน |
| |
| และ จาก ตรง นั้น ก็ ถูก หอบ ไป หลาย ไมล์ |
| |
| ง่ายดาย ราวกับ หอบ ขน นก |
| |
| |
| |
| มืด มาก แล้ว |
| |
| ลม ยัง ส่ง เสียง หวีด หวือ น่า กลัว อยู่ รอบ ตัว เธอ |
| |
| แต่ โด โรธี เห็น ว่า เธอ สามารถ นั่ง ไป ได้ อย่าง ง่ายดาย นัก |
| |
| ครั้ง หนึ่ง หลัง จาก ที่ บ้าน สะดุด อย่าง แรง และ หมุน ไป รอบๆ |
| |
| สอง สาม ครั้ง ใน ตอน แรก |
| |
| เธอ ก็ รู้สึก ว่า ตัว เอง ถูก แกว่ง อย่าง แผ่ว เบา ราว ทารก ใน เปล |
| |
| |
| |
| โต โต้ ไม่ ชอบใจ เลย |
| |
| มัน วิ่ง ไป วิ่ง มาร อบ ห้อง |
| |
| ทาง โน้น ที ทาง นี้ ที ส่ง เสียง เห่า ดัง ก้อง |
| |
| แต่ โด โรธี นั่ง นิ่ง อยู่ บน พื้น เฝ้า คอย ดู ว่า จะ เกิด อะไร ขึ้น |
| |
| |
| |
| ครั้ง หนึ่ง โต โต้ เข้าไป ใกล้ ฝา ที่ พื้น มาก ไป |
| |
| เลย พลัด ตกลง ไป |
| |
| ที แรก เด็ก หญิง คิด ว่า เธอ จะ สูญ เสีย มัน ไป เสีย แล้ว |
| |
| แต่ ชั่ว ครู่ เธอ ก็ เห็น หู ของ มัน โผล่ ขึ้น มา จาก ช่อง นั้น |
| |
| ทั้งนี้ เพราะ แรง กด อย่าง หนัก ของ อากาศ ทำให้ โต โต้ ไม่ ตกลง ไป ข้าง ล่าง |
| |
| โด โรธี คลาน ไป ที่ ช่อง นั้น จับ หู โต โต้ ไว้ ได้ |
| |
| และ ลาก มัน มา ที่ ห้อง อีก |
| |
| หลัง จาก นั้น ก็ ปิด ฝา พื้น เพื่อ จะ ได้ ไม่ เกิด อุบัติเหตุ อีก |
| |
| |
| |
| ชั่วโมง แล้ว ชั่วโมง เล่า ผ่าน ไป |
| |
| โด โรธี ค่อยๆ |
| |
| หาย กลัว |
| |
| แต่ เธอ รู้สึก เหงา เหลือ เกิน |
| |
| และ ลม ก็ ส่ง เสียง หวีด หวือ ดัง เสีย จน เธอ แทบ จะ หู หนวก |
| |
| ที แรก เธอ สงสัย ว่า คงจะ ถูก ฉีก กระชาก ออก เป็น ชิ้น เล็ก ชิ้น น้อย เมื่อ บ้าน เอน ล้ม ลง อีก ครั้ง |
| |
| แต่ หลาย ชั่วโมง ผ่าน ไป ก็ ไม่มี อะไร เกิด ขึ้น เธอ เลย เลิก วิตก และ ตัดสิน ใจ คอย ดู อย่าง สงบ |
| |
| และ รอ ว่า อนาคต จะ เป็น อย่างไร |
| |
| ใน ที่สุด เธอ คลาน จาก พื้น ห้อง ที่ โยก ไป มา ขึ้น ไป บน เตียง |
| |
| แล้ว ก็ นอน ลง |
| |
| โต โต้ ตาม ติด มา นอน ลง ใกล้ๆ |
| |
| เธอ |
| |
| |
| |
| ไม่ ช้า โด โรธี ก็ ปิด ตา ลง หลับ ผล็อย ไป อย่าง สนิท ทั้งๆ |
| |
| ที่ บ้าน โยก ไป มา และ ลม ก็ คราง หวีด หวือ |
| |
| |
| |
| |
| |
